بیوگرافی آل پاچینو ، پدرخوانده پرافتخار سینمای هالیوود

در این بخش بیوگرافی آل پاچینو بازیگر پرافتخار سینمای هالیوود را مرور میکنیم. بیوگرافی آل پاچینو از بازیگران مرد خوب و توانمند که بیشتر او را با فیلم پدرخوانده به یاد می آوریم ، به همراه اطلاعاتی از زندگی شخصی و هنری او با عکس های شخصی او و خانواده اش را میبینیم.امروز از 0 تا 100 با بیوگرافی آل پاچینو آشنا میشویم. در ادامه با بازیگرآنلاین همراه باشید.

خلاصه بیوگرافی آل پاچینو

بیوگرافی آل پاچینو

آل پاچینو (Al Pacino) یکی از معروف‌ترین و محبوب‌ترین هنرپیشه‌ها و فیلمسازان آمریکایی است. او در طی پنج دهه فعالیت حرفه‌ای خود، جوایز مختلفی را دریافت کرده و به یک سوپر استار محبوب در دنیای هالیوود تبدیل شده است. اگرچه بازی در نقش مایکل کورلئوئه شاه نقش این بازیگر به حساب می‌آید، اما تعداد فیلم‌های معروف و فوق‌العاده‌ای که او بازی کرده واقعا زیاد است. کسی نیست که حداقل یکبار برای جستجوی فیلم‌های آل پاچینو سری به گوگل نزده باشد. این بازیگر محبوب موفق شده یک جایزه اسکار، دو جایزه امی و دو جایزه تونی را که به تاج سه گانه بازیگری معروف هستند و کمتر بازیگری این جوایز سه گانه را در کنار هم دارد کسب کند. جالب اینکه این‌ها تنها چند مورد از فهرست بلند بالای جوایز این بازیگر محبوب آمریکایی هستند.

در ادامه بازیگرآنلاین را دنبال کنید تا نگاهی به بیوگرافی آل پاچینو داشته باشیم.در این مقاله زندگینامه این بازیگر توانمند و بلند آوازه سینمای جهان را مورد بررسی قرار داده و علاوه بر زندگی شخصی، به زندگی حرفه‌ای او نیز خواهیم پرداخت.

آلفردو جیمز پاچینو (Alfredo James Pacino) در تاریخ 25 آوریل سال 1930 (4 اردیبهشت 1309) در شهر نیویورک و در محله هارلم متولد شد.

تحصیلات آل پاچینو

در بیوگرافی آل پاچینو آمده است: او هم مانند بقیه نوجوان‌ها به مدرسه رفت، اما علاقه چندانی به درس خواندن نداشت.

پاچینو هنگام نوجوانی با اسم «سانی» میان دوستانش شناخته می‌شد. او آرزو داشت بازیکن بیس‌بال شود و در عین حال دوستانش به او لقب «بازیگر» داده‌بودند.

پاچینو به دبیرستان هرمن ریدر جونیور می‌رفت، اما پس از مدتی در بیشتر کلاس‌ها به جز کلاس انگلیسی شرکت نمی‌کرد.

بالاخره آل که تمایل بسیار زیادی داشت تا به یک هنرستان برود، در یکی از آزمون‌های دبیرستان هنرهای نمایشی شرکت کرد و در این آزمون قبول شد. او پس از موفقیت در تست هنری دبیرستان هنرهای نمایشی نیویورک، به آنجا رفت.

اگرچه مادرش با این تصمیم او مخالفت کرد، اما آل مصر بود تا خودش برای آینده‌اش تصمیم بگیرد. بنابراین پس از قبولی در این آزمون، برای همیشه خانه را ترک کرد و برای ادامه تحصیل به این دبیرستان رفت.

پاچینو برای تأمین هزینه شرکت در کلاس‌های بازیگری، شغل‌های مختلفی را امتحان کرد؛ از جمله پستچی، نظافت‌چی رستوران، مسئول دفتر پستی و سرایدار. او همچنین مدتی در اتاقِ نامه مجله کامنتری فعالیت می‌کرد.

آل پاچینو و اعتیاد به مواد مخدر

در ادامه بیوگرافی آل پاچینو میخوانیم: آلفردو در نه‌سالگی شروع به کشیدن سیگار و نوشیدن الکل کرد و از سیزده‌سالگی به صورت تفریحی ماری‌جوآنا می‌کشید. او با وجود گرایش به ماری‌جوآنا و الکل، از مصرف انواع جدی‌تر مواد مخدر پرهیز کرد. دوتا از نزدیک‌ترین دوستان او به واسطه سوءمصرف مواد مخدر در سن‌های نوزده و سی‌سالگی درگذشتند.در اواسط دهه 1980، روزانه چهار پاکت سیگار می کشید که بعدها به دو پاکت سیگار کاهش پیدا کرد. اما سرانجام در سال 1994 تصمیم گرفت برای حفظ صدایش، سیگار را ترک کند که تا حدودی موفق شد. در حال حاضر، به ندرت از سیگار گیاهی استفاده می کند.

پاچینو به دلیل بزرگ‌شدن در برانکس گهگاهی در دعواهای مختلف درگیر و در مدرسه به عنوان فردی مشکل‌ساز شناخته می‌شد.

ماجرای ورود آل پاچینو به حرفه ی بازیگری

در بیوگرافی آل پاچینو آمده است: او در نوجوانی در تئاترهای زیرزمینی نیویورک بازی می‌کرد، اما بار اول در امتحان ورودی اکتورز استودیو رد شد. او در نتیجه به اچ‌بی استودیو پیوست و در آنجا چارلی لاتن، معلم بازیگری‌اش، را ملاقات کرد. لاتن به آموزگار و بهترین دوست پاچینو تبدیل شد. او در این دوره از زندگی خود، معمولاً بیکار و بی‌خانمان بود و در خیابان، سالن‌های تئاتر یا خانه دوستان می‌خوابید.

پاچینو بعد از چهار سال فعالیت در اچ‌بی استودیو توانست در آزمون ورودی اکتورز استودیو موفق شود. اکتورز استودیو یک سازمان عضوپذیر متشکل از بازیگران حرفه‌ای، کارگردانان تئاتر و نمایشنامه‌نویسان است، که در محله هلز کیچن منهتن قرار دارد. پاچینو بازیگری متد را تحت نظر لی استراسبرگ، مربی‌اش در اکتورز استودیو، آموخت. استراسبرگ در کنار پاچینو در فیلم‌هایی چون پدرخوانده: قسمت دوم و در … و عدالت برای همه بازی کرد.

پاچینو در مصاحبه‌های خود از استراسبرگ و تأثیر اکتورز استودیو بر فعالیت حرفه‌ایش گفته‌است: «اکتورز استودیو در زندگی من ارزش زیادی داشت. به لی استراسبرگ به اندازه‌ای که لیاقت دارد، بها داده نشده … او و چارلی، به نوعی مرا [به صنعت سینما] عرضه کردند. این واقعاً اتفاق افتاد و به‌طور مستقیم باعث شد که شغل‌های دیگرم را رها کنم و تنها در حرفه بازیگری بمانم.» او در مصاحبه دیگری می‌افزاید: «کار کردن برای او [لی استراسبرگ] هیجان‌انگیز بود چراکه وقتی در مورد سکانس‌ها یا افراد صحبت می‌کرد، بسیار جالب بود. آدم می‌خواست فقط به حرف او گوش دهد، چون چیزهایی می‌گفت که آدم تا به حال نشنیده بود … او درک قابل توجهی داشت … بازیگران را بسیار دوست داشت.» پاچینو از سال ۱۹۹۴ همراه بازیگران دیگر که در طول زمان تغییر کرده‌اند، رئیس مشترک اکتورز استودیو بوده‌است.

معرفی خانواده و دوران کودکی آل پاچینو

در بیوگرافی آل پاچینو درباره ی خانواده ی او آمده است: او فرزند والدینی ایتالیایی آمریکایی به نام‌های رز جرادی و سالواتوره پاچینو بود.او چهار خواهر داشت که جوزته پاچینو (خواهر بزرگتر او است که معلم است)،پائولا پاچینو (خواهر بزرگتر)،روبرتا پاچینو (خواهر بزرگتر)،دزیره پاچینو (خواهر کوچکتر)اوست. والدین آلفردو وقتی که تنها دو سال داشت، طلاق گرفتند.او و مادرش پس از طلاق به برانکس نقل مکان کردند تا با کیت و جیمز جرادی، والدین مادرش، زندگی‌کنند. کیت و جمیز دو ایتالیایی بودند که از شهر کورلئونه در سیسل به آمریکا مهاجرت کرده‌بودند.پدر آلفردو از شهر سان فراتلو در سیسیل به آمریکا مهاجرت کرده‌بود و بعد از طلاق به کووینا در کالیفرنیا رفت. پدر آل پاچینو در جنگ جهانی دوم به عضویت ارتش درآمد و پس از آن، در شرکت بیمه کار می کرد. آل پاچینو می گوید هیچ وقت نتوانستم درست پدرم را بشناسم؛ چرا که بعد از طلاق والدینش، پیش مادرش زندگی می کرد.

مادر آل پاچینو در سال ۱۹۶۲ در سن ۴۳ سالگی درگذشت. در همان سال جیمز، پدربزرگ او، نیز درگذشت. پاچینو از این اتفاقات به عنوان «بدترین نقطه» زندگی‌اش یاد کرده‌است و می‌گوید: «۲۲ ساله بودم و دو نفر از تاثیرگذارترین افراد زندگی از پیشم رفته‌بودند. این باعث فروپاشی من شد.»

ازدواج و وضعیت تاهل آل پاچینو

بیشترین جستجوها در بیوگرافی آل پاچینو درباره همسر ایشان است که شما عزیزان میخواهید بدانید همسر ایشان کیست.

اگر به دنبال همسر آل پاچینو می‌گردید، باید بگوییم که ال پاچینو تاکنون ازدواج نکرده، اما گفته می‌شود که 3 فرزند از روابط ناموفقش دارد.

جولی ماری (زاده ۱۹۸۹) بزرگ‌ترین فرزند او است که مادرش یان تارنت، مربی بازیگری، است.

آنتون جیمز و اولیویا رز، پسر و دختر دیگر پاچینو هستند که در ۲۵ ژانویه ۲۰۰۱ به‌صورت دوقلو متولد شدند. مادر این‌دو بورلی دی آنجلو است که از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۳ با پاچینو رابطه داشت.

در بیوگرافی آل پاچینو بهتر است بدانید او همچنین با دایان کیتن، همبازی خود در سه‌گانه پدرخوانده، رابطه‌ای مردد و گهگاهی داشت که بعد از فیلمبرداری پدرخوانده: قسمت سوم به‌طور کامل پایان یافت. کیتون در مصاحبه‌ای با باربارا والترز دربارهٔ پاچینو گفت: «آل به سادگی سرگرم‌کننده‌ترین مرد بود … برای من آن زیباترین صورت بود.» پاچینو همچنین روابطی با تیوزدی ولد، جیل کلایبورگ، مارته کلر، کاتلین کویینلان و لیندال هابز داشته‌است.

پاچینو از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۸ با لوسیلا پولاک، بازیگر آرژانتینی، رابطه داشت. با این‌که این‌دو هیچ‌گاه ازدواج نکردند، کامیلا مورون، دختر پولاک، از آل پاچینو به عنوان ناپدری خود یاد می‌کند.

علایق و حقایقی درباره آل پاچینو

در ادامه بیوگرافی آل پاچینو مروری میکنیم بر علایق و حقایقی درباره ی او.با ما همراه باشید.

• ال پاچینو از کودکی آرزو داشت که روزی یک بازیکن بیسبال معروف بشود.
• او به شدت طرفدار شکسپیر است و سعی می‌کند نمایشنامه‌های این نویسنده مشهور را به صحنه ببرد. نمایش در جستجوی ریچارد یکی از این نمایشنامه‌ها بود که پاچینو به دلیل ارادتش به نویسنده این اثر، کارگردانی‌اش را بر عهده گرفت.
• در سال 1979، فورد کاپولا به وی پیشنهاد بازی در فیلم آخر الزمان را داد اما آل پاچینو درخواست وی را رد کرد و گفت: «حاضر است هر کاری انجام دهد به جز بازی در این فیلم و وارد شدن به جنگ با او.»
• آل پاچینو احترام زیادی برای شان پن، جانی دپ، رابرت دنیرو قائل است.آل پاچینو درباره جانی دپ می گوید: که او یکی از بهترین بازیگران در بین هم نسلانش است. استعداد باورنکردنی دارد. می تواند خودش را به جای شخصیت داستان قرار دهد و براساس لازمه هر سکانس تغییر کند. این موهبتی بسیار نادر است.
• آل پاچینو در سال 1961 به دلیل حمل سلاح دستگیر شد.
• در اکتبر 1997، در مجله امپایر از بین صد بازیگر برتر موفق به دریافت رتبه چهارم شد.
• از آل پاچینو پرسیدند: دوست دارد چگونه از او یاد شود. وی جواب داد: «نمی خواهم مرا فراموش کنی. می خواهم مرا به خاطر آوری.
• آل پاچینو به عنوان نامزد دریافت بهترین بازیگر نقش مکمل در فیلم پدرخوانده معرفی شد اما این جایزه نصیب او نشد. بیست و یک سال پس از آن، در سال 1993، توانست برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی در فیلم «بو خوش زن» شود.
• آل پاچینو: من آدم گوشه گیری هستم، همانطور که همواره بوده ام. مردم می خواهند تا همیشه مانند یک سوپراستار بازی کنم. نمی خواستم بازیگر شوم و از آن لذت نمی برم اما باید بازی کنم و کار دیگری برایم وجود ندارد.
• آل پاچینو: از خدا خواستم تا به من یک دوچرخه بدهد اما خدا کارها را اینطور انجام نمی دهد. بنابراین یک دوچرخه دزدیدم و از خدا طلب بخشش کردم.
• آل پاچینو مدتی از بی خوابی مزمن رنج می برد.
• طرفدار پروپا قرص اپرا است.
• در سال 1990 بعد از چهارسال دوری از بازیگری فیلم” بدنام محلی”( The Local Stigmatic )را ساخت که تاکنون اکران نشده است.

شروع فعالیت هنری آل پاچینو

در این بخش از بیوگرافی آل پاچینو به زندگی حرفه‌ای او نگاهی می‌اندازیم.
همانطور که در ابتدای مطلب گفتیم درست وقتی که ال پاچینو بیکار بود و جایی برای اقامت نداشت، به اکتورز استودیو رفت و قصد داشت تا به آن مجموعه بپیوندد؛ اما مدیران این استودیو او را نپذیرفتند. او در آن ایام شب‌ها را در خیابان‌ها، در خانه دوستانش و یا در سالن‌های تئاتر می‌خوابید. اما آلفردو نا امید نشد و سرانجام به اچ‌بی استودیو پیوست و در این مجموعه با اولین معلم بازیگری‌اش، چارلی لاتن آشنا شد. لاتن خیلی زود توانست علاوه بر معلم، به بهترین دوست آل پاچینو هم تبدیل شود.

او پس از چهار سال کار و فعالیت در این استودیو بالاخره موفق شد در آزمون ورودی اکتورز استودیو که بازیگران حرفه‌ای، نمایشنامه‌نویسان و کارگردان‌های موفق تئاتر در آن فعالیت دارند قبول شود. آل پاچینو در استودیوی جدیدش متد بازیگری را زیر نظر لی استراسبرگ آموخت. بعدها او به همراه مربی جدیدش در فیلم‌های درخشانی مانند عدالت برای همه و پدر خوانده 2 به ایفای نقش پرداخت.

ال پاچینو برای اولین بار فعالیتش در فیلم‌های بلند را در سال 1969 و در سن 29 سالگی با نقش کوچکی در فیلم ناتالی و من شروع کرد. به نخستین تجربه حرفه‌ای آل پاچینو در سینما رسیدیم. فیلم The Panic in Needle Park که آغاز راه پرافتخار پاچینو به‌شمار می‌رود شما را در کثافتِ مواد مخدر همراه خود می‌برد و داستانی را به‌تصویر می‌کشد که تا آن زمان در سینما خیلی کم به آن پرداخته شده بود. داستان شخصیت‌های بابی با ایفای نقش آل پاچینو و هلن با نقش‌آفرینی کیتی وین که عاشق یکدیگر هستند ولی گرفتار مواد مخدر شده‌اند. زوجی که چنان به مواد مخدر اعتیاد پیدا کرده‌اند که حاضرند برای به‌دست آوردن آن دست به هرکاری بزنند. داستان این ۲ شخصیت موجب شد تا نگاه بسیاری از منتقدین به سمت این فیلم و ایفای نقش هنرمندانه آل پاچینو معطوف شود و اینگونه مسیر حرفه‌ای پاچینو آغاز شد. بازی پاچینو در این فیلم به قدری تأثیرگذار بود که علاوه بر استقبال مردمی، مورد استقبال منتقدین هم قرار گرفت.

ال پاچینو خیلی زود پله‌های ترقی را پشت سر گذاشت و بازی‌های درخشانش مورد توجه عموم قرار گرفت. پس از بازی فوق‌العاده آل پاچینو در نقش خاص مایکل کورلئونه در فیلم تحسین شده پدر خوانده، برای این نقش نامزد جایزه اسکار شد. بازی درخشان آل پاچینو در نقش کورلئونه به قدری چشمگیر و جذاب بود که هنوز هم پس از گذشت چندین دهه، به عنوان یکی از شاخص‌ترین و برترین نقش‌های سینمای جهان شناخته می‌شود.

پس از بازی بی‌نظیر و درخشان آل پاچینو در نقش مایکل کورلئونه، محبوبیتش در بین مردم افزایش یافت و همینطور سرعت رشد و پیشرفتش شدت گرفت. او خیلی زود پیشنهاد بازی در نقش‌های جذاب بیشتری را دریافت کرد و با توانمندی بالای خود موفق شد شخصیت‌های ماندگاری را خلق کند. آل پاچینو برای اغلب نقش‌هایی که بازی کرد، نامزد دریافت جوایز ارزشمندی شد. البته که او بسیاری از این نامزدی‌ها را با دریافت جایزه به سرانجام رساند.

آل پاچینو در حرفه تئاتر

در بیوگرافی آل پاچینو آمده است: پاچینو در ۱۹۶۷ یک فصل را در تئاتر چارلز در بوستون سپری کرد و در نمایش برخیز و بخوان! از کلیفورد اودتس به ایفای نقش پرداخت. او برای این نمایش هفته‌ای ۱۲۵ دلار دریافت می‌کرد که اولین حقوق قابل‌توجهش بود. پاچینو همچنین در نمایش هورا آمریکا از ژان کلود وان ایتالی بازی کرد. او در جریان این نمایش با جیل کلایبورگ آشنا شد. پاچینو و کلایبورگ پنج‌سال رابطه عاشقانه داشتند و با هم به شهر نیویورک برگشتند.

پاچینو در سال ۱۹۶۸ در نمایش هندی به دنبال برانکس است اثر ایزرائیل هورویتز بازی کرد. این نمایش در سالن تئاتر آستور پلیس به روی صحنه می‌رفت و پاچینو نقش «مورف» یک پانکستر خیابانی را داشت. این نمایش در ۱۶ ژانویه ۱۹۶۹ روی صحنه رفت و ۱۷۷ بار اجرا شد. هندی به دنبال برانکس است در کنار به آن آب نبات می‌گویند با بازی کلایبورگ به روی صحنه می‌رفت. نمایش دوم هم اثر هورویتز بود. پاچینو برای نقش «مورف»، جایزه اوبی بهترین بازیگر را دریافت کرد. همچنین جان کازال که در این نمایش بود، جایزه اوبی بهترین بازیگر مکمل و هورویتز جایزه بهترین نمایش جدید را دریافت کردند. مارتین برگمن نمایش مذکور را دید و مدیر برنامههای آل پاچینو شد. این همکاری در آینده برای پاچینو پرفایده بود؛ چراکه برگمن او را تشویق به بازی در فیلم‌های پدرخوانده، سرپیکو و بعد از ظهر سگی کرد.پاچینو دربارهٔ حرفه خود در تئاتر می‌گوید: «مارتین برگمن مرا کشف کرد … ۲۵ یا ۲۶ ساله بودم … او مرا کشف کرد و مدیر برنامه‌هایم شد؛ و به همین دلیل اکنون اینجا هستم. به مارتی مدیونم، واقعاً هستم.»

پاچینو برای اجرای نمایش هندی به دنبال برانکس است در جشنواره دو جهان، به اسپولتو در ایتالیا رفت. این اولین سفر پاچینو به ایتالیا بود؛ او بعداً در مصاحبه‌ای از این تجربه یاد کرد: «اجرا برای مخاطب ایتالیایی تجربه‌ای شگفت‌انگیز بود.» پاچینو و کلایبورگ جزو بازیگران قسمتی از سریال ان‌وای‌پی‌دی به نام «حلقه مرگ‌آور خشونت» بودند که در ۱۲ نوامبر ۱۹۶۸ از شبکه ای‌بی‌سی پخش شد. کلایبورگ همچنین در سریالی به نام در جستجوی فردا در نقش «گریس بولتون» بازی می‌کرد. پدر کلایبورگ با ارسال ماهانه پول، به این زوج در مخارج کمک می‌کرد.

پاچینو در ۲۵ فوریه ۱۹۶۹ با حضور در نمایش آیا یک ببر کراوات می‌زند؟ برای اولین بار در برادوی بازی کرد. این نمایش که در تئاتر بلاسکو اجرا می‌شد، نوشته دان پیترسن و به تهیه‌کنندگی هانتینگتن هارتفورد، وارث شرکت ای اند پی، بود. این نمایش پس از ۳۹ اجرا در ۲۹ مارس ۱۹۶۹ پایان یافت، اما پاچینو بابت آن در نقدها مورد تمجید قرار گرفت. او در ۲۰ آوریل ۱۹۶۰ برای بازی در این نمایش برنده جایزه تونی شد.پاچینو در دهه ۱۹۷۰ میلادی به بازی در تئاتر ادامه داد و دومین جایزه تونی خود را بابت نمایش تمرین مقدماتی پاولو هومل دریافت کرد. او همچنین در این دهه در نمایش ریچارد سوم، در نقش اول بازی کرد.او در دهه ۸۰ میلادی بعد از بازی در نمایش بوفالوی آمریکایی از دیوید ممت دوباره موفقیت قابل توجهی در تئاتر به دست آورد و نامزد جایزه دراما دسک شد. فعالیت پاچینو در تئاتر از سال ۱۹۹۰ شامل بازآفرینی نمایش‌های هیوئی از یوجین اونیل، سالومه از اسکار وایلد و یتیم‌ها از لایل کسلر بوده‌است.

او در سال ۱۹۸۳، در کنار داستین هافمن و پل نیومن از تامین‌کنندگان مالی اصلی شرکت میرور تئاتر شد، که سرمایهٔ نخستین آن توسط لارنس راکفلر تأمین شده‌بود.این افراد به دلیل ارتباط با لی استراسبرگ سرمایه‌گذاری کردند، چراکه سابرا جونز، عروس استراسبرگ، از بنیانگذاران و مدیر تولید هنری شرکت میرور بود. پاچینو در سال ۱۹۸۵ نسخه خود را از نمایش هیوئی اثر یوجین اونیل به شرکت میرور پیشنهاد داد، اما شرکت به دلیل کمبود بازیگران قادر به انجام پروژه نبود.

پاچینو در اکتبر ۲۰۰۲ در بازسازی نمایش ظهور قابل مقاومت آرتورو اوئی از برتولت برشت به تهیه شرکت‌های نشنال اکتورز و کامپلیسیته، نقش‌آفرینی کرد. سایمن مک‌برنی این پروژه را کارگردانی کرد و تعداد قابل‌توجهی از هنرمندان هالیوودی مثل جان گودمن، چارلز دارنینگ، تونی رندل، استیو بوشمی، چاز پالمینتری، پل جیاماتی، خواکلین مک‌کنزی، بیلی کروداپ، لوتر بلوتو، دومینیک کیانزه و استرلینگ کی براون در آن حضور داشتند. این نمایش از نظر منتقدان موفق بود. منتقد روزنامه گاردین اجرای پاچینو را اینطور توصیف می‌کند: «پاچینو توجه تماشاگر را مانند فنر خواهان دررفتن جلب کرده و نگه می‌دارد. او تعلیق و ارعاب را پرورش می‌دهد؛ مانند تمساحی کمین می‌کند و با یک شادی منحوس غیرقابل وصف، راهش را به اوج باز می‌کند.»

پاچینو با بازی در نمایش تاجر ونیزی در نقش شایلاک به صحنه تئاتر بازگشت. این نمایش در تابستان ۲۰۱۰ در پارک مرکزی نیویورک بازآفرینی شد. تاجر ونیزی در اکتبر ۲۰۱۰ به تئاتر برودهرست در برادوی منتقل شد و در آن‌جا یک میلیون دلار در هفته اول فروش کرد. بازی پاچینو در این نمایش باعث شد که در سال ۲۰۱۱ نامزد جایزه تونی بهترین نقش اول مرد شود.

آل پاچینو در بازآفرینی و بزرگداشت سی‌سالگی نمایش گلن‌گری گلن راس از دیوید ممت در برادوی بازی کرد؛ این نمایش از اکتبر ۲۰۱۲ تا ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۱۳ ادامه داشت.او همچنین در نمایش عروسک چینی که دیوید ممت برایش نوشته‌بود، بازی کرد. عروسک چینی از ۴ دسامبر ۲۰۱۵ تا ۲۱ ژانویه ۲۰۱۶ ادامه داشت. پیش‌نمایش‌های عروسک چینی در اکتبر ۲۰۱۵ انجام شده‌بودند.

آل پاچینو در حرفه سینما

آل پاچینو بازیگری را لذت‌بخش می‌یافت و هنگام تحصیل در اکتورز استودیو فهمید که استعداد لازم را دارد. هرچند که کارهای نخستین او، از نظر مالی برایش مساعد نبود. پاچینو پس از موفقیت در صحنه تئاتر، با نقشی مختصر در ناتالی و من که اثری مستقل از پتی دوک بود، وارد دنیای سینما شد. او در سال ۱۹۷۰ با آژانس استعدادیابی سی‌ام‌ای (مؤسسه مدیریت خلاقیت) قرارداد بست.

دهه ۱۹۷۰

نقش پاچینو در فیلم وحشت در نیدل پارک (۱۹۷۱) به عنوان یک معتاد هروئین، توجه فرانسیس فورد کوپولا را جلب کرد. کاپولا او را برای نقش مایکل کورلئونه در پدرخوانده Godfather (۱۹۷۲) انتخاب نمود که به یکی از موفق‌ترین فیلم‌های مافیایی تبدیل شد.هرچند جک نیکلسون، رابرت ردفورد، وارن بیتی و رابرت دنیرو برای این نقش تست دادند، پاچینو انتخاب نهایی کاپولا بود. روسای استودیو فیلم‌سازی با کاپولا اختلاف نظر داشتند و به دنبال بازی فردی شناخته‌شده‌تر در شخصیت مایکل کورلئونه بودند.در طول پروژه پدرخوانده، آن‌ها سه‌بار سعی کردند آل پاچینو را اخراج کنند.بازی پاچینو در پدرخوانده باعث نامزدی او در اسکار شد و مثالی برجسته از سبک بازیگری اولیه فراهم آورد. راهنمای فیلم هالیول، نقش آفرینی پاچینو را در این فیلم «پرشور» و «به‌شدت پیچیده» توصیف می‌کند. پاچینو به دلیل نامزدی در نقش مکمل به جای نقش اول، مراسم اسکار را بایکوت کرد و عقیده داشت از مارلون براندو دقایق بیشتری در فیلم حضور داشته‌است. براندو برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد، اما او هم به دلایلی متفاوت این مراسم را بایکوت کرد.

پاچینو در سال ۱۹۷۳ به همراه جین هکمن در مترسک بازی کرد و موفق به دریافت نخل طلای جشنواره فیلم کن شد.فیلم مترسک یکی از معدود فیلم‌های باکیفیت ژانر Road یا همان جاده‌ای به‌شمار می‌رود که پیتر بردشاو، منتقد روزنامه گاردین در سال ۲۰۱۳ با کلمه «شاهکار» به توصیف آن پرداخت. فیلم Scarecrow شاید بهترین فیلم آل پاچینو نباشد ولی بدون شک یکی از بهترین ایفای نقش‌های او را می‌توانیم در این فیلم مشاهده کنیم. فیلمی که داستان شخصیت مکس با بازی جین هکمن را روایت می‌کند که پس از آزاد شدن از زندان با فرانسیس (آل پاچینو) آشنا می‌شود و شهرهای آمریکا را یکی‌ پس از دیگری برای پیدا کردن خانواده خود پشت‌سر می‌گذارد.فیلم Scarecrow که در جشنواره فیلم کن در سال ۱۹۷۳ جایزه بهترین فیلم سال را به خود اختصاص داد می‌تواند یک گزینه بسیار عالی برای طرفداران آل پاچینو به‌شمار رود که بتوانند یکی از بهترین فیلم های آل پاچینو و شاید تنها فیلم او در این ژانر را تماشا کنند. Scarecrow در سال ۱۹۷۳ به تهیه‌کنندگی رابرت ام شرمن توسط استودیو برادران وارنر اکران شد و توانست به فروش خوبی معادل با ۴.۵ میلیون دلار دست پیدا کند.

شما در حال مطالعه بیوگرافی آل پاچینو در بازیگرآنلاین هستید.برای اطلاعات بیشتر تا پایان این مطلب با ما همراه باشید.

او در همان سال برای سرپیکو نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. سرپیکو به کارگردانی سیدنی لومت، داستان واقعی فرانک سرپیکو را به تصویر می‌کشید. فرانک سرپیکو افسر پلیس شهر نیویورک بود که برای افشای فساد همکاران خود مأمور مخفی شد. بازی آل پاچینو در فیلم سرپیکو آنقدر روی شخصیتش اثر گذاشت که در زندگی واقعی برای دستگیری یک راننده کامیون به جرم آلودگی اقدام کرد.

پاچینو در سال ۱۹۷۴ دوباره در نقش مایکل کورلئونه در فیلم پدرخوانده: قسمت دوم بازی کرد. پدرخوانده دو، اولین فیلم دنباله‌داری بود که برنده جایزه اسکار بهترین فیلم می‌شد. پاچینو هم برای سومین بار نامزد اسکار شد. این دومین نامزدی او برای شخصیت کورلئونه بود، اما این‌بار در دسته نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد قرار گرفت. نیوزویک بازی پاچینو را در این نقش این‌گونه توصیف کرد: «به‌جرئت بهترین بازنمود یک قلب در حال سخت‌شدن در تاریخ سینما»

او با اکران بعدازظهر سگی در سال ۱۹۷۵، موفقیت بیشتری کسب کرد. این فیلم که براساس داستان واقعی جان ویتوویچ است، توسط سیدنی لومت کارگردانی شد. پاچینو با بعدازظهر سگی دوباره نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.جالب است بدانید در فیلم بعد از ظهر سگی، در صحنه‌ای که همراه با کریس ساراندون با تلفن مشغول صحبت بودند، در حقیقت به بداهه گویی روی آوردند.

او در سال ۱۹۷۷ در فیلم بابی دیرفیلد در نقش یک راننده مسابقه‌ای بازی کرد. این فیلم توسط سیدنی پولاک کارگردانی شده‌بود و پاچینو بابت آن نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام شد.

کار بعدی او یک فیلم درام قضایی به نام … و عدالت برای همه بود. پاچینو بعد از بازی در این فیلم به‌خاطر طیف گسترده مهارت‌هایش در بازیگری مورد ستایش منتقدان قرار گرفت و برای چهارمین‌بار نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. او با وجود نامزدی، این جایزه را در مقابل داستین هافمن در کریمر علیه کریمر از دست داد. نقش هافمن در این فیلم، پیش از او به پاچینو پیشنهاد داده شده‌بود.

در نتیجه پاچینو در دهه ۱۹۷۰ بابت چهار فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد: سرپیکو، پدرخوانده: قسمت دوم، بعد از ظهر سگی و …و عدالت برای همه.

دهه ۱۹۸۰

فعالیت حرفه‌ای پاچینو در اوایل دهه ۱۹۸۰ دچار اخلال شد؛ حضور او در فیلم بحث‌برانگیز گشت‌زنی و فیلم نویسنده! نویسنده! مورد انتقاد گسترده منتقدین قرار گرفت. فیلم گشت‌زنی همچنین باعث بروز اعتراضات از سوی اجتماع همجنسگرایان نیویورک شده‌بود. با این حال، بازی پاچینو در فیلم صورت‌زخمی (۱۹۸۳) به کارگردانی برایان دی پالما به بخشی برجسته از حرفه کاری او و یک نقش ماندگار تبدیل شد. این فیلم پس از اکران ابتدا به خاطر محتوای خشونت‌آمیز مورد سرزنش منتقدان قرار گرفت، ولی بعدتر تحسین آن‌ها را به دست آورد. صورت‌زخمی در گیشه نیز موفق عمل کرد و در آمریکا بیش از ۴۵ میلیون دلار فروش داشت. پاچینو هم بابت بازنمود شخصیت تونی مونتانا، یک سردسته کوبایی باند مواد مخدر، نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام شد.

پس از موفقیت خیره کننده پاچینو در دهه ۱۹۷۰، او در نقش یک فروشنده مواد مخدر به نام تونی مونتانا در (۱۹۸۳) Scarface به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد.

پاچینو در سال ۱۹۸۵ کار بر پروژه شخصی به نام بدنام محلی را شروع کرد. این فیلم براساس نمایشی بیرون از برادوی بود که در سال ۱۹۶۹ با بازی پاچینو به روی صحنه رفت. هیثکات ویلیامز، نویسنده انگلیسی، این نمایشنامه را نوشته‌است. کار تولید نسخه فیلم به دیوید ویلر و شرکت تئاتر بوستون سپرده شد. این فیلم ۵۰ دقیقه‌ای اکران نشد، اما بعدها در سال ۲۰۰۷ به عنوان بخشی از باکس ست پاچینو: بینش یک بازیگر منتشر گردید.

فیلم انقلاب که با بازی پاچینو در سال ۱۹۸۵ منتشر شد، هم از نظر واکنش منتقدان و هم از نظر تجاری شکست خورد. او در این فیلم نقش یک مرد کوهستانی را در جنگ استقلال آمریکا را بازی می‌کرد. پاچینو دلیل شکست این فیلم را، «عجله در بخش تولید» می‌داند.پاچینو بعد از این فیلم حدود چهارسال از صنعت سینما دوری گزید و به دنیای تئاتر بازگشت. او در این مدت در پروژه‌های ورکشاپ از جمله سرودهای ملی از دنیس مک‌اینتایر و کاملاً روشن از فیل یانگ بازی کرد. پاچینو در سال ۱۹۸۸ در بازسازی نمایش ژولیوس سزار به تهیه‌کنندگی جوزف پاپ در جشنواره شکسپیر در پارک نیویورک بازی کرد. او دربارهٔ دوری از سینما می‌گوید: «یادم است در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۵ که همه‌چیز [برای من] در حال رخ‌دادن بود، بعد از بازی در نمایش ظهور قابل مقاومت آرتورو اوئی در جایی خواندم که دلیل بازگشت من به صحنه، ضعیف‌شدن فعالیت سینماییم بوده‌است. این متأسفانه نوع نگرش غالبی است که نسبت به تئاتر وجود دارد.» او با فیلم دریای عشق در سال ۱۹۸۹ به سینما بازگشت. پاچینو در این فیلم نقش یک کارآگاه به نام «فرانک کلر» را بازی می‌کرد. کلر به دنبال قاتل سریالی می‌گشت که قربانیان خود را از «ستون مجردها» در روزنامه انتخاب می‌کرد. فیلم دریای عشق نقدهای مثبتی به دست آورد.

دهه ۱۹۹۰

پاچینو برای بازی در فیلم دیک تریسی (۱۹۹۰) در نقش بیگ بوی کاپریس، نامزد جایزه اسکار شد. این فیلم از نظر تجاری موفق بود و راجر ایبرت، پاچینو را در آن «رباینده صحنه» توصیف می‌کند.

پاچینو در ادامه ۱۹۹۰ در فیلم پدرخوانده: قسمت سوم به یکی از مشهورترین کاراکترهایش یعنی مایکل کورلئونه بازگشت. این فیلم نقدهای آمیخته مثبت و منفی دریافت کرد. قسمت سوم پدرخوانده به دلیل انصراف برخی بازیگران و بازنویسی‌های فیلمنامه، در مرحله پیش‌تولید مشکلاتی را تجربه کرد.او برای بازی در سری سوم فیلم “پدر خوانده”، 7 میلیون دلار درخواست کرد، این کار او منجر به عصبانیت فرانسیس فورد کاپولا شد به طوریکه وی تصمیم داشت تا داستان را دوباره بنویسد و از بعد از مرگ مایکل کورلئونه آن را آغاز کند. سرانجام آل پاچینو با دستمزد 5 میلیون دلار این نقش را بازی کرد.

پاچینو در ۱۹۹۱ در فیلم فرانکی و جانی دوباره با میشل فایفر همبازی شد. این‌دو در صورت‌زخمی نیز همبازی بوند. پاچینو در نقش یک آشپز که تازه از زندان آزاد شده و فایفر در نقش یک پیشخدمت است، که با یکدیگر وارد رابطه عاشقانه می‌شوند. ترنس مک‌نالی این فیلم را براساس نمایش بیرون از برادوی خودش به نام فرانکی و جانی در نور ماه (۱۹۸۷) ساخت، که کنت ولش و کتی بیتس در آن بازی کرده‌بودند. فرانکی و جانی نقدهای آمیخته مثبت و منفی دریافت کرد، هرچند پاچینو بعدها گفت از بازی در این نقش لذت برده‌است. جانت ماسلین در نیویورک تایمز نوشت: «بازی پاچینو از دوره فیلم بعدازظهر سگی اینقدر بدون پیچیدگی جذاب نبوده‌است و او تلاش بی‌پایان جانی برای به دست آوردن دل فرانکی را لذت بخش می‌سازد. صحنه‌های تنهای او با خانم فایفر دقت و صداقتی دارند که جنبه‌های بیش از حد احساسی فیلم را می‌پوشاند.»

پاچینو در سال ۱۹۹۳ برای بازی در فیلم بوی خوش یک زن به کارگردانی مارتین برست، جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برد. او در این فیلم در نقش یک سرهنگ دوم نابینای ارتش آمریکا به نام «فرانک اسلید» بازی می‌کند. پاچینو در همان سال همچنین نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مکمل مرد برای فیلم گلن گری گلن راس شد. با این نکته او اولین بازیگر مردی بود که در یک سال برای بازی در دو فیلم متفاوت، نامزد دو جایزه اسکار شد و جایزه نقش اصلی را برد.

پاچینو در ۱۹۹۳ در راه کارلیتو، فیلمی درام جنایی از برایان دی پالما، با شان پن همبازی شد. این فیلم دومین همکاری پاچینو و دی پالما پس از صورت زخمی بود. پاچینو در راه کارلیتو نقش گانگستری را بازی می‌کند که به کمک وکیلش از زندان آزاد می‌شود و تصمیم می‌گیرد برای همیشه خلاف را کنار بگذارد.

پاچینو در فیلم مخمصه (۱۹۹۵) برای اولین‌بار همبازی مستقیم رابرت دنیرو شد. این‌دو اگرچه در پدرخوانده: قسمت دوم حضور داشتند، اما هیچ صحنه مشترکی با یکدیگر نداشتند.

پاچینو در ۱۹۹۶ مستند درام در جستجوی ریچارد را کارگردانی و در آن بازی کرد. به غیر از او بازیگرانی چون کوین اسپیسی، الک بالدوین و وینونا رایدر در این مستند درام حضور دارند. درجستجوی ریچارد شامل بازآفرینی قطعاتی از نمایش ریچارد سوم از ویلیام شکسپیر است و همچنین به بررسی نقش ادامه‌دار شکسپیر و جایگاه او در فرهنگ عامه می‌پردازد.

پاچینو در فیلم وکیل‌مدافع شیطان (۱۹۹۷) با کیانو ریوز همبازی شد. او در این فیلم تعلیقی فراطبیعی نقش شیطان را بازی می‌کند. وکیل‌مدافع شیطان در گیشه موفق بود و در جهان ۱۵۰ میلیون دلار فروخت.راجر ایبرت در شیکاگو سان-تایمز نوشت: «نقش شیطان توسط پاچینو با رضایتی رو به شعف بازی می‌شود»

فیلم دیگر پاچینو در ۱۹۹۷ دانی براسکو بود که جانی دپ در آن در نقش اول حضور داشت. فیلم به داستان واقعی یک مأمور مخفی اف‌بی‌آی به نام دانی براسکو می‌پردازد، که به دنبال فروپاشیدن مافیا از درون بود. پاچینو در این فیلم نقش گانگستری به نام لفتی را بازی کرد.

آل پاچینو در فیلم دانی براسکوپس از همکاری بسیار موفق در فیلم Heat مایکل مان و آل پاچینو به همکاری خود ادامه دادند و نتیجه این همکاری به تولید فیلم The Insider منجر شد. این فیلم نه‌تنها یکی از بهترین فیلم های آل پاچینو به‌شمار می‌رود که به عقیده منتقدین و اهالی سینما درمیان سه فیلم برتر سال ۱۹۹۹ قرار می‌گیرد. فیلم نفوذی در مراسم اسکار آن سال در هفت بخش مختلف از جمله بخش بهترین فیلم سال، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد نماینده داشت که درنهایت این جایزه به نامزدهای دیگر این بخش‌ها اختصاص یافت.

فیلم دیگر او در این سال، هر یکشنبه کذایی به کارگردانی اولیور استون بود. پاچینو در این فیلم نقش یک مربی فوتبال آمریکایی را بازی می‌کند.

دهه ۲۰۰۰

پاچینو از سال ۲۰۰۰ سه جایزه گلدن گلوب برده‌است. اولین آن‌ها جایزه سیسل بی دمیل در ۲۰۰۱ به پاس یک عمر دستاورد هنری در صنعت فیلم بود.

پاچینو در ۲۰۰۰ نسخه فیلمی نمایش قهوه چینی نوشته ایرا لوئیس را در جشنواره‌های فیلم منتشر کرد. تقریباً همه فیلم شامل گفتگوی دو شخصیت اصلی است. انجام این پروژه سه‌سال طول کشید و کارگردانی و تأمین مالی آن توسط پاچینو انجام شد.قهوه چینی به همراه دو اثر کمیاب دیگر پاچینو یعنی بدنام محلی و درجستجوی ریچارد در مجموعه باکس‌ست پاچینو:بینش یک بازیگر در ۲۰۰۷ منتشر شد. او همچنین دیباچه و مؤخرهای برای دیسک‌های این باکس ست تولید کرد.

پاچینو پیشنهاد حضور در بازی ویدئویی پدرخوانده را به‌طور کامل رد کرد. در نتیجه در این بازی شخصیت مایکل کورلئونه حضور دارد، اما صدا و شمایل آن مشابه پاچینو نیست. او اما در بازی صورت‌زخمی: دنیا برای تو است اجازه داد که از شمایلش استفاده شود. این بازی به عنوان شبه‌دنباله‌ای برای فیلم صورت‌زخمی عمل می‌کند و شرایطی را در نظر می‌گیرد که تونی مونتانا از درگیری آخر فیلم جان سالم به در می‌برد.

کریستوفر نولان فیلم نروژی بی‌خوابی را با حضور آل پاچینو و رابین ویلیامز بازسازی کرد. نسخه نروژی در ۱۹۹۷ و نسخه نولان در ۲۰۰۲ اکران شد. نیوزویک با اشاره به کاراکتر آرام پاچینو در این فیلم نوشته‌است: «او می‌تواند همان‌طور که بزرگ بازی می‌کند، به شکل میخ‌کوب‌کننده‌ای کوچک بازی کند. او می‌تواند از درون فروبپاشد، همان‌طور که می‌تواند از بیرون منفجر شود.» این فیلم و بازی پاچینو مورد استقبال منتقدین قرارگرفت و در زمان خود امتیاز ۹۳ درصد را از راتن تومیتوز دریافت کرد. عملکرد بی‌خوابی در گیشه نسبتاً متوسط بود و به صورت جهانی ۱۱۳ میلیون دلار فروخت. سیمون، فیلم بعدی پاچینو، چه از نظر استقبال منتقدان و چه از نظر گیشه موفقیتی کسب نکرد.

پاچینو در فیلم مردمی که می‌شناسم، نقش یک مسئول روابط عمومی را بازی کرد. این فیلم کوچک با وجود استقبال از نقش‌آفرینی پاچینو، در مجموع توجه چندانی کسب نکرد. او با وجود این‌که دیگر به‌طور معمول در نقش‌های مکمل بازی نمی‌کرد، به‌خاطر مارتین برست حاضر به حضور افتخاری در فیلم جیلی (۲۰۰۳) شد. این فیلم در گیشه شکست خورد. پاچینو در سال ۲۰۰۳ در فیلم تازه‌کار با کالین فارل همراه شد و نقش یک مسئول جذب نیرو در سی‌آی‌ای را بازی کرد. تازه‌کار نقدهای آمیخته مثبت و منفی دریافت کرد و پاچینو می‌گوید فیلمی‌است که «خودش هم شخصاً نمی‌توانست دنبال کند» او سپس در فرشتگان در آمریکا (۲۰۰۳) از شبکه اچ‌بی‌او در نقش وکیلی به نام روی کوهن بازی کرد. مینی سریال فرشتگان در آمریکا براساس نمایشی به همین نام ساخته شده‌است. این نمایش از تونی کوشنر، برنده جایزه پولیتزر شده‌بود. پاچینو برای بازی در این سریال در ۲۰۰۴ برنده جایزه گلدن گلوب شد.

پاچینو در فیلم تاجر ونیزی (۲۰۰۴) که اقتباسی از نمایشنامه شکسپیر بود، در نقش شایلاک بازی کرد. شایلاک به‌طور سنتی به عنوان یک بدذات کاریکاتوری بازی می‌شد، اما پاچینو تصمیم گرفت که مقداری دلسوزی و ژرفا به این نقش اضافه کند.پاچینو در دو نفر برای پول (۲۰۰۵) نقش یک مسئول بنگاه شرط‌بندی را بازی می‌کند و در کنار او متیو مک‌کانهی و رنه روسو حضور دارند. دونفر برای پول، نقدهای آمیخته مثبت و منفی دریافت کرد. دسان تامسون دربارهٔ دونفر برای پول در واشینگتن پست می‌نویسد: «پاچینو آن‌قدر نقش مربی را بازی کرده‌است، که باید جایزه تاج‌بخش بگیرد … نبرد خوب و بد [در این فیلم] فدای رهایی هالیوودی شده و ایستا به نظر می‌رسد.»

بنیاد فیلم آمریکا در ۲۰ اکتبر ۲۰۰۶، پاچینو را به عنوان سی و پنجمین دریافت‌کننده جایزه یک عمر دستاورد هنری اعلام کرد. جامعه فلسفه کالج ترینیتی در ۲۲ نوامبر ۲۰۰۶ به پاچینو عضویت افتخاری خود را اعطا کرد.

او در فیلم سیزده یار اوشن (۲۰۰۷) از استیون سودربرگ در نقشی مکمل در کنار جورج کلونی، برد پیت، مت دیمون، الیوت گولد و اندی گارسیا، بازی کرد. شخصیت پاچینو، «ویلی بنک» نام دارد و صاحب کازینویی است که «دنی اوشن» و همراهانش آن را هدف قرار می‌دهند. سیزده یار اوشن نقدهای عموماً مطلوبی دریافت کرد.

فیلم ۸۸ دقیقه به بازی پاچینو در ۲۰۰۷ در چندین کشور اکران و در نهایت در ۱۸ آوریل ۲۰۰۸ در آمریکا منتشر شد. آلیشیا ویت نیز در این فیلم حضور داشت. فیلم مورد استقبال منتقدان وارد نشد؛ اگرچه بیشتر انتقادات نسبت به داستان فیلم بود تا اجرای پاچینو.پاچینو و دنیرو در قتل عادلانه (۲۰۰۸) نقش دو کارآگاه اهل نیویورک را بازی می‌کنند که به دنبال قاتلی سریالی می‌گردند. قتل عادلانه با وجود این‌که بازگشتی مورد انتظار برای پاچینو و دنیرو بود، بیشتر نقدهای منفی دریافت کرد. لو لومنیک در نیویورک پست به قتل عادلانه از چهار، تنها یک امتیاز داد و نوشت: «آل پاچینو و رابرت دنیرو دستمزدهای اضافه دریافت کرده‌اند تا در قتل عادلانه خسته‌کننده باشند؛ یک فیلم پلیسی کم‌سرعت مسخره که اگر هر کس دیگر در آن بازی کرده‌بود، مستقیم به سطل اضافات [فروشگاه‌های] بلاک باستر می‌رفت»

دهه ۲۰۱۰

پاچینو در فیلم زندگی‌نامه‌ای اچ‌بی‌او فیلمز به نام تو جک را نمی‌شناسی نقش جک کورکیان را بازی کرد. این فیلم که در آوریل ۲۰۱۰ پخش شد، براساس داستان واقعی زندگی و فعالیت حرفه‌ای یک پزشک هوادار خودکشی کمکی است. او بابت بازی در این فیلم، دومین جایزه امی نقش اول خود را به دست آورد. پاچینو همچنین برای تو جک را نمی‌شناسی چهارمین جایزه گلدن گلوب خود را دریافت کرد.پاچینو در ۲۰۱۱ در فیلم کمدی جک و جیل در نقش خودش ظاهر شد. جک و جیل مورد انتقاد شدید منتقدان قرار گرفت و پاچینو تمشک طلایی بدترین بازیگر مکمل مرد را دریافت کرد.

پاچینو در جشنواره فیلم ونیز در ۴ سپتامبر ۲۰۱۱ پیش از اکران اولیه وایلد سالومه، جایزه ژژر لوکولتر را دریافت کرد. وایلد سالومه که پاچینو و در آن بازی و کارگردانی کرده‌است، مانند درجستجوی ریچارد یک مستند درام است. اکران عمومی وایلد سالومه در ۲۱ مارس ۲۰۱۲ در تئاتر کاسترو سان فرانسیسکو کلید خورد. این مراسم که با ظرفیت کامل برگزار شد، صد و سی‌امین سال بازدید اسکار وایلد از سان فرانسیسکو را پاس می‌داشت و سود حاصل از آن به جامعه تاریخ جی‌ال‌بی‌تی اعطا شد. پاچینو که در این فیلم نقش هیرودیس آنتیپاس را بازی می‌کند، آن را «شخصی‌ترین پروژه» خود خوانده‌است. باراک اوباما، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، در فوریهٔ ۲۰۱۲ به آل پاچینو نشان ملی هنر را اعطا کرد.

پاچینو در فیل اسپکتور (۲۰۱۳) از شبکه اچ‌بی‌او نقش فیل اسپکتور را بازی کرد. فیل اسپکتور تهیه‌کننده موسیقی بود که در سال ۲۰۰۹ محکوم به قتل شد.

پاچینو در فیلم کمدی درام دنی کالینز (۲۰۱۵) نقش اول را بر عهده‌داشت. اجرای او در نقش یک راک استار پیر، نامزدی جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد را برایش به ارمغان آورد.این فیلم روایت‌گر یک داستان واقعی است و درباره شخصیت دنی کالینز، یک ستاره راک در دهه ۷۰ میلادی جریان دارد. شخصیتی که درگیر مشکلات زندگی شخصی خود شده و در ناامیدی مطلق دست‌وپا می‌زند. بااین‌حال مدیربرنامه او با رو کردن یک برگ برنده زندگی دنی کالینز را ازاین‌رو به آن رو می‌کند. او با نشان دادن نامه‌ای از طرف جان لنون (ستاره سرشناس موسیقی راک) که برای دنی کالینز نوشته بود، باعث شد تا خون تازه‌ای در رگ‌های دنی کالینز به جریان درآید. او هیچوقت از وجود این نامه خبر نداشت و این موضوع زندگی او را دگرگون کرد.

او در سال ۲۰۱۶، جایزه مرکز کندی را دریافت کرد^. مراسم بزرگداشت پاچینو شامل سخنانی از کوین اسپیسی، شان پن، بابی کاناوله و کریس اودانل بود.

ددلاین در سپتامبر ۲۰۱۲ گزاش داد که فیلمی دربارهٔ جو پترنو با بازی آل پاچینو ساخته خواهد شد. این فیلم براساس کتاب زندگی‌نامه پترنو از جو پزننسکی ساخته شد، که رسوایی جو پترنو، مربی فوتبال دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، را به تصویر می‌کشید.پترنو در ۷ آوریل ۲۰۱۸ از اچ‌بی‌او پخش شد.

پاچینو به همراه برد پیت و لئوناردو دی‌کاپریو در فیلم روزی روزگاری هالیوود از کوئنتین تارانتینو ظاهر شد و نقشی کوتاه داشت. این فیلم در ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۹ اکران شد.

او همچنین در سال ۲۰۱۹ با همراهی رابرت دنیرو و جو پشی در فیلم مرد ایرلندی در نقش جیمی هوفا، رئیس تیمسترز، بازی کرد. مرد ایرلندی به کارگردانی مارتین اسکورسیزی براساس کتاب شنیده‌ام خانه‌ها را رنگ می‌کنی ساخته و توسط نت‌فلیکس منتشر شد. این اولین باری بود که پاچینو با اسکورسیزی کار می‌کرد و برای نقش خود نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. نقش‌آفرینی او در مرد ایرلندی بازخورد مثبتی دریافت کرد. پیتر بردشاو در گاردین آن را «شکوهمند» توصیف نمود و جاستین چنگ نوشت: «دنیرو، پشی و پاچینو در بالاترین سطح خود قرار دارند؛ چراکه به سادگی نقش‌های گانگستری مثال‌زدنی قبلی خود را تکرار مکررات نکردند.»

دهه ۲۰۲۰

پاچینو در مجموعه شکارچیان از پرایم ویدئو نقش مایر آفرمن، شکارچی نازی، را بازی کرد. این اولین مجموعه تلویزیونی پاچینو از زمان فرشتگان در آمریکا (۲۰۰۳) است. شکارچیان در اوت ۲۰۲۰ برای فصل دوم تمدید شد.

در سال ۲۰۲۱، پاچینو در فیلم خائن آمریکایی: محاکمه اکسیس سالی ایفای نقش کرد. این فیلم با نقدهای منفی منتقدان همراه بود.او مدتی بعد نقش آلدو پاچی، رئیس گوچی، را در فیلم خاندان گوچی (۲۰۲۱) به کارگردانی ریدلی اسکات به تصویر کشید.همچنین در تازه ترین فیلم خود، « بیلی نایت»، که یک درام درباره عشق به سینماست، ایفای نقش نمود.

لیست آثار هنری آل پاچینو

در ادامه بیوگرافی آل پاچینو باید بگوییم در جدول‌های جداگانه می‌توانید فهرست آثاری که او در آنها به هنرنمایی پرداخته است را مشاهده کنید.

فیلم های آل پاچینو

مستندهای آل پاچینو

آثار تلویزیونی آل پاچینو

تئاترهای آل پاچینو

بازی‌های ویدئویی آل پاچینو

فهرست جایزه‌ها و نامزدی‌های آل پاچینو

جوایز عمده

جایزه اسکار

جایزه بفتا

جایزه انجمن کارگردانان آمریکا

جایزه امی ساعات پربیننده

جایزه گلدن گلوب

جایزه گرمی

جایزه انجمن بازیگران فیلم

جایزه تونی

دیگر جوایز

جایزه کمدی آمریکایی

جایزه فیلم آمریکایی

جایزه بلاک باستر اینترتینمنت

جایزه انجمن منتقدان فیلم بوستون

جایزه انجمن منتقدان فیلم شیکاگو

جایزه مؤسسه منتقدان فیلم کلمبوس

دیوید دی دوناتلو

جایزه دراما دسک

جایزه تمشک طلایی

جوایز فیلم هالیوود

جایزه ایندیپندنت اسپیریت

جایزه حلقه منتقدان فیلم کانزاس سیتی

جشنواره بین‌المللی فیلم کارلووی واری

جایزه حلقه منتقدان فیلم لندن

جایزه انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس

جایزه ام‌تی‌وی

جایزه هیئت ملی بازبینی فیلم

جایزه انجمن ملی منتقدان فیلم

جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک

جایزه اوبی

جشنواره بین‌المللی فیلم سن‌سباستین

جایزه ستلایت

جایزه ساترن

جایزه برگزیده نوجوانان

جایزه تی‌سی‌ای

جایزه جهان تئاتر

جشنواره بین‌المللی فیلم وایادولید

جوایز خاص

سایر

فهرست زیر شامل جایزه‌ها، آراء و القابی است که آل پاچینو از طرف وب‌سایتها، کانالها یا مجلهها دریافت کرده‌است: